Herbata to jeden z najstarszych i najczęściej spożywanych napojów na świecie, którego początki sięgają starożytnych Chin. Legenda głosi, że cesarz Shen Nong odkrył jej właściwości przypadkowo, gdy do gorącej wody wpadły liście dzikiej rośliny herbacianej. Od tamtego czasu herbata stała się nie tylko codziennym napojem, lecz także elementem kultury i rytuałów, zwłaszcza w Azji. Wszystkie klasyczne rodzaje herbat pochodzą z jednej rośliny – Camellia sinensis – a o ich charakterze decyduje stopień i sposób obróbki liści. Herbata czarna, najbardziej znana w Europie, powstaje dzięki pełnej fermentacji, co nadaje jej mocny smak i ciemny napar. Zielona herbata, popularna w Chinach i Japonii, nie ulega fermentacji i zachowuje delikatny, świeży aromat. Biała, uznawana za najsubtelniejszą, wytwarzana jest z młodych pąków i liści, które tylko lekko się suszy. Oolong łączy cechy zielonej i czarnej herbaty, gdyż poddawany jest częściowej fermentacji, natomiast pu-erh, pochodzący głównie z prowincji Yunnan, poddaje się dodatkowej fermentacji wtórnej, co sprawia, że jego smak dojrzewa i zmienia się z czasem. Każdy z tych rodzajów oferuje niepowtarzalne doznania smakowe i aromatyczne, dzięki czemu herbata ma tak ogromne grono miłośników na całym świecie.
Choć herbata pochodzi głównie z Chin, Indii, Japonii, Sri Lanki czy Kenii, trafia do sklepów na całym świecie. Zbiory liści są starannie przetwarzane na plantacjach, a następnie suszone i pakowane w worki lub metalowe pojemniki. Transport odbywa się najczęściej drogą morską, w specjalnych kontenerach chroniących herbatę przed wilgocią i zmianami temperatury. To niezwykle istotne, bo zbyt duża wilgotność może spowodować pleśnienie, a światło i powietrze – utratę aromatu. Dlatego herbata wymaga przechowywania w chłodnych, suchych i ciemnych pomieszczeniach, przy wilgotności nieprzekraczającej 60%. W domowych warunkach najlepiej trzymać ją w szczelnych puszkach lub słoikach, z dala od intensywnie pachnących produktów, takich jak przyprawy czy kawa, które łatwo mogą zdominować delikatny aromat liści. Dbałość o warunki transportu i przechowywania pozwala zachować świeżość i wyjątkowe właściwości naparu od momentu zebrania liści aż po przygotowanie go w naszej kuchni.
Ostatnim etapem drogi herbaty jest jej prawidłowe zaparzenie, które ma decydujący wpływ na smak i aromat napoju. Każdy rodzaj wymaga innych warunków – nie istnieje jedna uniwersalna metoda. Zieloną herbatę zalewa się wodą o temperaturze 70–80°C i parzy 2–3 minuty, aby uniknąć goryczki. Białą herbatę najlepiej przygotować w 80–85°C, pozostawiając liście na około 5 minut, co wydobywa jej delikatny, kwiatowy aromat. Czarna herbata lubi wyższe temperatury – 95–100°C – a optymalny czas parzenia to 3–4 minuty, dzięki czemu napar staje się esencjonalny, ale nie zbyt cierpki. Oolongi parzy się w 85–90°C, często kilkukrotnie, uzyskując przy każdym zaparzeniu inne nuty smakowe. Pu-erh natomiast można zalewać wrzątkiem i również parzyć wielokrotnie, co podkreśla jego ziemisty, głęboki charakter. Najważniejsze jest, by nie pozostawiać liści w wodzie zbyt długo, ponieważ napar stanie się wtedy gorzki i ciężki. Dzięki znajomości zasad parzenia można w pełni docenić bogactwo i różnorodność herbaty – napoju, który od wieków towarzyszy ludziom, łącząc codzienność z chwilą relaksu i refleksji.